امام در لحظه مرگ وصایایی چندی مینماید که برخی در امر امامت، برخی در زمینه مسائل خانوادگی و بخشی در مورد عامه است.- به فرزندان خود فرمود: فَلا تَمُوتُنَّ اِلاُّ وَ اَنتُم مُسلِموُن؛ بکوشید که جز مسلمان نمیرید .- به کسان و خویشان فرمود: اِنَّ شَفاعَتَنَا لاتَنالُ مَستَخِفّاَ بِالصَّلاةِ؛ شفاعت ما به کسی که نماز را کوچک بشمارد نمیرسد .- به خانواده خود وصیت فرمود که پس از مرگش تا چند سال در موسم حج در منا برای ایشان مراسم عزاداری بر پا کنند.-
دستور دادند برای خویشان و کسان هدیهای بفرستند، حتی هفتاد دینار برای
حسن افطس از خویشان ایشان. حسن افطس همان کسی است که با خنجر به امام حمله
کرده بود و میفرمود میخواهد آیه قرآن را در مورد صله رحم اجرا کند.و
بالاخره بخشی از وصیت راجع به مردم بود که روؤس آن دعوت به وقار و آرامش،
حفظ زبان، پرهیز از دروغ و تهمت و دشمنی، دوری از تجاوزکار، پرهیز از حسادت
و ترک معاصی و ... بود.- درباره امام پس از خود، امام کاظم علیه السلام را برای چندمین بار منصوب کرد که ایشان در آن هنگام بر اساس سندی بیست سال داشتند.- بخشی از سفارشهای ایشان درباره غسل و کفن و قبر خود بود که احکام اسلامی در این زمینه وجود دارد.-
و بالاخره بخشی از وصیت راجع به مردم بود که روؤس آن دعوت به وقار و
آرامش، حفظ زبان، پرهیز از دروغ و تهمت و دشمنی، دوری از تجاوزکار، پرهیز
از حسادت و ترک معاصی و ... بود. (1)